Views: 142
Κάρπαθος όπου κάθ’ εχθρός,
δική του σε τραβάει,
Κάρπαθος κόρη που φοράς,
ακόμα το καβάι.
Που σε θελήσαν πειρατές,
και Τούρκοι κι Ιταλιάνοι,
μάνα, γυναίκα, που έκλαψες,
επάνω στο λιμάνι.
Κάρπαθος που τη γνώρισες,
της ξενιτιάς τη μοίρα,
κόρη που κλαις και που γελάς,
μονάχα με τη λύρα!
Που παίζεις τη τσαμπούνα σου,
ενάντια τ’ ανέμου
και που φωνάζεις: «Ξενιτιά,
πουν τα παιδιά μου; Πε μου!»
Που βγαίνει το χαμόγελο,
παρά τα χίλια άχου,
σαν πεύκο που πετάγεται,
απ’ τη σχισμή του βράχου!
–Βαγγέλης Γεργατσούλης
4/5/2006