Visits: 159
Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό του Συλλόγου των Απανταχού Καρπαθίων, «Καρπαθιακή Ηχώ» τεύχος 423.
Σαν μυρωμένο αγιόκλημα είσαι σκαρφαλωμένο,
πάνω στο Κάστρου την πλαγιά Απέρι αγαπημένο.
Πάνω στου Κάστρου τη κορφή δυο Άγιοι σε φυλάνε,
τις ομορφιές σου ευλογούν κι από ψηλά κοιτάνε.
Αντίπερα η Βαλαντού και κάτω του Μηνάη,
ο Μορωούς, η Χογλακιά κι οι Λόροι σου πρεπάϊ.
Του Άϊ-Βασίλη η γειτονιά χρυσοηλιολουσμένη,
με θέα πανοραμική είναι κι αυτή χτισμένη.
Του Κυρκαλού ο καφενές και του Παπά-Ηλία,
γράψαν στην επανάσταση ξεχωριστή ιστορία.
Πρωτόκολλο παράδοσης Ελεύθερης Καρπάθου,
εκεί το υπογράψανε Καρπάθιοι να το μάθουν.
Πιο κάτω τα Σχολεία μας και η Μητρόπολή μας,
οι κόποι των «ΟΜΟΝΙΤΩΝ» καμάρι και τιμή μας.
Δύο μνημεία ανάμεσα σ’ αυτά τα μεγαλεία,
στ’ Απέρι ετιμήθησαν Πατρίδα και Παιδεία.
Του σεβαστού του δάσκαλου του γέρο-Χρυσοχέρη,
οπού σε χρόνους δύσκολους εφώτιζε τ’ Απέρι.
Κι ο αεροπόρος πιο ψηλά που έγινε θυσία,
για την Πατρίδα την Τιμή και την Ελευθερία.
Τιμή και δόξα στον σκληρό και πρόωρο χαμό του,
γι’ αυτό η πατρίδα έστησε άγαλμα στο χωριό του.
Το «ΧΡΥΣΕΙΟ» το μέγαρο στολίδι μες τ’ Απέρι,
δείγμα αγάπης του Χρυσού από τα ξένα μέρη.
Αρχοντικός ο καφενές του γέρου του Τσαγγάρη,
κι ο “Επίγειος” παράδεισος έχει περίσια χάρη.
Η Βρύση κι ο απλάτανος με τα νερά τα κρύα,
με το κουρείο του Νιοτή που έχει ιστορία.
Εκεί στη πόρτα του μπροστά με το κλειδί στο χέρι,
οι Ιταλοί εκτέλεσαν και τον Νιοτή στ’ Απέρι.
Απέρι γραφικό χωριό πνευματικό επίσης,
που ομορφιές πολλές θα δεις όπου και αν γυρίσεις.
Οι πράσινές σου ρεματιές, του ουρανού το χρώμα,
της νύχτας οι αστροφεγγιές, του φεγγαριού το γιόμα.
Του Αϊ Γιώργη η Μονή στις Βάσσες η αγιασμένη,
που στην Ελλάδα έγινε γρήγορα ξακουσμένη.
Απέρι ο ήλιος λούνει σε κι η φύση σε χτενίζει,
σαν στης Αχάττας τα νερά βγαίνει και σε χρυσίζει.
Οι ξακουστές σου εξοχές και οι ακρογιαλιές σου,
σφραγίζουν με υπογραφή τις χίλιες ομορφιές σου.
Μικρό Παρίσι δίκαια οι ξένοι σ’ ονομάζουν,
με θαυμασμό εις το Σκουρί βγαίνουν και σε ρεμβάζουν.
Το άγιο Ευαγγέλιο είσαι για τα παιδιά σου
και εις τα ξένα φυλαχτό έχουν τα χώματά σου.
Κι όταν κοιμούνται και ξυπνούν στις ξενιτιάς τα μέρη
μοναδικό τους όνειρο «Πότε θα’ ρθου .. στ’ Απέρι».
Από τη ανέκδοτη ποιητική συλλογή της
Φωτεινής Γεργατσούλη-Σταματιάδη.
Η εικόνα είναι καλλιτεχνική δημιουργία της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας «Απελλα Νότα».
[1] «Καρπαθιακή Ηχώ», όργανο του Συλλόγου των Απανταχού Καρπαθίων, τεύχος 423.